ΚΟΥΜΕΪΚΑ ΣΑΜΟΥ

-Τι είναι αυτό που ακούγεται; ρωτάω κάποια στιγμή τη μάνα μου.
-Α, είναι το λιοτρίβι... Δουλεύει σήμερα!!

Η φετινή χρονιά, είναι σχετικά φτωχή σε ελαιόκαρπο λόγω της συνεχιζόμενης ανομβρίας και το εργοστάσιο λειτουργεί συγκεκριμένες μέρες "κατόπιν συνεννοήσεως" (που λέει κι ένας φίλος μου).

Δε μπορούσα να χάσω λοιπόν την ευκαιρία και σε λίγα λεπτά ήμουνα εκεί!!

Τα καλωσορίσματα και οι γεμάτες απορία ερωτήσεις για το ξαφνικό και απρόσμενο της παρουσίας μου, άρχισαν λίγο έξω από την είσοδο.


Αφού δόθηκαν "πειστικές απαντήσεις" από μέρους μου και χαρήκαμε όλοι που όλα είναι καλά (αλήθεια είναι αυτό), πέρασα στα ενδότερα!!!


Οι παραγωγοί έχουν από πριν καπαρώσει θέση στον πίνακα και ξέρουν πότε πρέπει να πάνε το μαξούλι τους στο εργοστάσιο.


Ο καρπός της ελιάς στα τσουβάλια, περιμένει τη σειρά του να περάσει στη μεταλλική χοάνη για να ζυγιστεί.


Μετά το άδειασμα στη χοάνη και το ζύγισμα, οι ελιές παίρνουν το δρόμο για το πλυντήριο.

Μια σκαλωτή ταινία τις ανεβάζει πάνω στο κόσκινο, όπου γίνεται η πρώτη επεξεργασία του καρπού, που είναι η απομάκρυνση των φύλλων.

Περνούν έτσι από τους αποφυλλωτές, που αφαιρούν και απομακρύνουν τα φύλλα.


Ακολουθεί το πλύσιμο του καρπού και οι ελιές περνάνε στους σπαστήρες.

Εκεί οι ατέρμονες κοχλίες, τον σπάζουν σε μικρά κομματάκια και τον μετατρέπουν σε ελαιοζύμη ή αλλιώς ελαιόπαστα, ώστε να μπορέσει να βγει το ελαιόλαδο από τα κύτταρα του μεσοκαρπίου.


Στη συνέχεια τέσσερις μαλακτήρες, συντελούν στο να γίνει η απελευθέρωση του λαδιού από τα σπασμένα κύτταρα και να αρχίσει να δημιουργείται το λάδι.

Η διαδικασία της μάλαξης, είναι κρίσιμη για την απόδοση και την ποιότητα του ελαιολάδου, με τον σημαντικότερο ρόλο να παίζουν, ο χρόνος μάλαξης (συνήθως είναι 40 - 45 λεπτά), με πολύ χαμηλές στροφές και φυσικά με θερμοκρασία 23°- 25°C, με ανώτερη τους 28°C αν θέλουμε να βγάλουμε «εξαιρετικό παρθένο».

Η ελαιοζύμη, μέσω μιας ειδικής αντλίας, εισάγεται στο φυγοκεντρικό διαχωριστήρα (παλιά υπήρχαν υδραυλικά πιεστήρια), ένα μηχάνημα σύγχρονης τεχνολογίας, συνήθως δύο φάσεων, (χωρίς τη χρήση νερού κατά τον διαχωρισμό).
Μ' αυτό τον τρόπο, δεν καταστρέφονται τα ευαίσθητα συστατικά του ελαιολάδου, από τις υψηλές θερμοκρασίες, ούτε και ξεπλένονται από το νερό τα υδατοδιαλυτά του στοιχεία

Η ζύμη λοιπόν, μέσω της οριζόντιας φυγοκέντρισης (decanter), διαχωρίζεται σε υγρή και στερεή, αποτελούμενη από πολτό, νερά και θραύσματα κουκουτσιών, διαδικασία που βασίζεται στη διαφορά του ειδικού βάρους που έχει το κάθε συστατικό της ελαιοζύμης (νερό, λάδι, στερεά).

Μετά τον πρώτο διαχωρισμό λαδιού και κουκουτσιών, τα στερεά απόβλητα οδηγούνται έξω από το ελαιοτριβείο και το λάδι συνεχίζει την πορεία του προς το τελικό στάδιο επεξεργασίας, τους διαχωριστήρες.


Εδώ, πάλι μέσω φυγοκέντρισης και περνώντας διαδοχικά από δύο διαχωριστήρες, γίνεται ο τελικός διαχωρισμός λαδιού και νερού και το τελικό καθάρισμα του ελαιόλαδου.

Στο τέλος μετριέται η οξύτητά του, ζυγίζεται και φορτώνεται στα μπιτόνια.

Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν, οτι το ελαιόλαδο του εικονιζόμενου κυρίου με τα γυαλιά, είχε οξύτητα 0,3 βαθμούς!!!

Η φωτογράφηση και το επιτόπιο ρεπορτάζ, πραγματοποιήθηκαν στο ελαιοτριβείο ΜΑΡΚΟΥ στα Κουμέικα Σάμου, το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016.

Παλιότερες σχετικές αναφορές μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ ή ΕΔΩ!!